واپسین لحظه‌ها

 هلال بن نافع روایت مى کند که من با سپاه عمر بن سعد ایستاده بودم . ناگاه شخصى فریاد زد : " اى امیر ! بر تو بشارت باد که شمر ، حسین ( علیه السلام ) را کشت " . من از صف لشکریان خارج شدم و برابر حسین ( علیه السلام ) ایستادم . دیدم آن حضرت در حال جان دادن است . به خدا قسم کشتهء به خون آغشته اى را که بهتر و خوشروتر از او باشد ، هرگز ندیده بودم . نور و زیبایى هیأت او ، مرا از اندیشهء شهادتش باز داشت . حسین ( علیه السلام ) در آن حال طلب آب مى کرد . پس ، از فردى از آن اشرار شنیدم که مى گوید : " هرگز از آب سیراب نخواهى شد تا وارد " حامیه " گردى و از آب جوشان آن بنوشى ! " پس شنیدم که او در پاسخ فرمود : " واى بر تو ! من وارد حامیه نمى شوم و از آب جوشان آن هرگز نمىنوشم ، بلکه من بر جدم رسول خدا ( صلى الله علیه وآله ) و در منزل او در بهشت وارد مىشوم و از آب خوشگوار آن مىنوشم و از ستمهایى که به من نمودید ، به او شکایت مى کنم " . هلال مىافزاید : لشکر از شنیدن این سخن غضبناک شد ، به حدى که گویى خداوند در دل هیچ یک از آنان رحمى قرار نداده بود . در حالى که حسین ( علیه السلام ) با آنان سخن مى گفت ، سر از بدنش جدا کردند . من از بى رحمى آنان به شگفت آمدم و گفتم : " در هیچ کارى با شما همراهى و همکارى نخواهم کرد " .